De extremistische anarchistisch-communistische groep Antifa is in de krantenkoppen geweest vanwege gewelddadige confrontaties in Charlottesville, Virginia. Afgelopen zaterdag haalden zij weer het nieuws door journalist Andy Ngo aan te vallen, af te tuigen, te beroven en te bekogelen met “milkshakes” van sneldrogend beton.
De advocaten van Ngo zijn inmiddels zoekacties begonnen naar de daders:
Can anyone identify this person who was seen attacking our client @MrAndyNgo? Please PM me as we are gathering evidence on the assaults to assist law enforcement, at a minimum. https://t.co/w7nPMjoj9I
— Harmeet K. Dhillon (@pnjaban) 30 juni 2019
Wie zijn/wat is Antifa?
De organisatie was aanvankelijk onderdeel van de frontoperaties van de Sovjetunie om de communistische dictatuur in Duitsland tot stand te brengen om alle rivaliserende partijen te bestempelen als ‘fascistisch’.
De organisatie is terug te voeren tot het “verenigde front” van de Communistische Internationale (Comintern) van de Sovjet-Unie tijdens het Derde Wereldcongres in Moskou in juni en juli 1921, volgens het Duitse boekje “80 jaar antifascistische actie” door Bernd Langer, uitgegeven door de Vereniging voor de Promotie van Antifascistische Cultuur. Langer is een voormalig lid van de Autonome Antifa, voorheen een van de grootste Antifa-organisaties in Duitsland, die in 2004 werd ontbonden.
De Sovjet-Unie was een van ’s werelds meest gewelddadige dictaturen en vermoordde naar schatting 20 miljoen mensen, volgens ‘The Black Book of Communism’, gepubliceerd door Harvard University Press. Het Sovjetregime staat op de tweede plaats na de Chinese Communistische Partij onder Mao Zedong, die naar schatting 65 miljoen mensen heeft gedood.
Het idee van de eenheidsfrontstrategie was linkse organisaties bij elkaar te brengen om de communistische revolutie aan te zetten. De Sovjets geloofden dat na de revolutie van Rusland in 1917, het communisme zich vervolgens naar Duitsland zou uitbreiden, aangezien Duitsland de op één na grootste communistische partij, de KPD (Communistische Partij van Duitsland) had.
Het was op het Vierde Wereldcongres van de Komintern in 1922 dat het plan vorm kreeg. Moskou vormde de slogan “To the Masses” voor zijn eenheidsfrontstrategie en probeerde de verschillende communistische en arbeiderspartijen van Duitsland samen te brengen onder één enkele ideologische vlag die het beheerste.
“Het ‘verenigde front’ betekende dus niet een gelijkwaardige samenwerking tussen verschillende organisaties, maar de dominantie van de arbeidersbeweging door de communisten,” schrijft Langer.
Benito Mussolini, een marxist en socialist die in 1914 was verbannen uit de Italiaanse Socialistische Partij vanwege zijn steun aan de Eerste Wereldoorlog, stichtte later de fascistische beweging als zijn eigen politieke partij. Hij nam de macht over tijdens zijn “Mars op Rome” in oktober 1922.
In Duitsland werd Adolf Hitler in 1921 hoofd van de nationaal-socialistische Duitse Arbeiderspartij (nazi-partij) en voerde in 1923 een couppoging uit.
De KPD besloot om de vlag van antifascisme te gebruiken om een beweging te vormen. Langer merkt echter op dat de ideeën van ‘fascisme’ en ‘antifascisme’ voor de KPD ‘ongedifferentieerd’ waren, en de term ‘fascisme’ diende slechts als retoriek om hun agressieve oppositie te ondersteunen.
Zowel het communistische als het fascistische systeem was gebaseerd op collectivisme en door de staat geplande economieën. Beide stelden ook systemen voor waarin het individu zwaar werd gecontroleerd door een machtige staat en beide verantwoordelijk waren voor grootschalige wreedheden en genocide.
Het jaarlijkse rapport (2016) van de binnenlandse geheime Duitse dienst, het Bundesamt für Verfassungsschutz (BfV), merkt hetzelfde punt op: Vanuit het oogpunt van de “linkse extremist,” het label van “fascisme”, zoals gepusht door Antifa verwijst vaak niet naar het feitelijke fascisme, maar is slechts een label dat is toegewezen aan ‘kapitalisme’.
Hoewel linkse extremisten beweren dat ze “het fascisme” bestrijden terwijl ze hun aanvallen op andere groepen lanceren, stelt het rapport dat de term “fascisme” een dubbele betekenis heeft onder de extreem-linkse ideologie, wat de “strijd tegen het kapitalistische systeem” aangeeft.
Dit gold vanaf het begin, volgens Langer. Voor de communisten in Duitsland betekende ‘antifascisme’ alleen maar ‘anti-kapitalisme’. Hij merkt op dat de labels slechts als ‘strijdconcepten’ fungeerden onder een ‘politiek vocabulaire’.
Een beschrijving van Antifa op de BfV-website wijst erop dat de organisatie nog steeds dezelfde basisdefinitie van het kapitalisme als “fascisme” hanteert.
“Ze stellen dat de kapitalistische staat het fascisme produceert, of het tenminste tolereert. Daarom is antifascisme niet alleen gericht tegen feitelijke of vermeende rechtsextremisten, maar ook tegen de staat en zijn vertegenwoordigers, met name leden van de veiligheidsautoriteiten” stelt het.
Langer merkt op dat historisch gezien, door de anti-kapitalistische belangen van de communistische beweging als ‘antifascisme’ te bestempelen, de KPD deze retoriek kon gebruiken om alle andere politieke partijen als fascistisch te bestempelen. Langer zegt: “Volgens dit waren de andere partijen die tegen de KPD waren fascistisch, met name de SPD [sociaal-democratische partij van Duitsland].”
Dus, in wat vandaag als ironisch zou worden beschouwd, was de groep die de communistische ‘antifascisten’ het meest onder hun nieuwe label van ‘fascisme’ hingen, de sociaal-democraten.
Op 23 augustus 1923 hield het Politbureau van de Communistische Partij van Rusland een geheime bijeenkomst en volgens Langer spraken alle belangrijke functionarissen zich uit voor een gewapende opstand in Duitsland.
De KPD stond aan de voorkant van deze oproep en lanceerde een beweging onder de vlag van United Front Action en brandmerkte zijn gewapende “antifascistische” vleugel onder de naam Antifaschistische Aktion (“Antifascistische Actie”), die Antifa nog steeds in Duitsland draagt, en waaruit de Antifa-organisaties in andere landen zijn geworteld.
Op dat moment begonnen Hitler en zijn nazi-partij op het wereldtoneel te verschijnen en de nazi-partij had een soortgelijke groep als Antifaschistische Aktion in dienst voor politiek geweld en intimidatie, de ‘bruinhemden’.
Antifaschistische Aktion, ondertussen, begon enkele leden aan te trekken die tegen de komst van het feitelijke fascisme in Duitsland waren en die zich niet inschreven voor – of zich mogelijk niet bewust waren van – de banden van de organisatie met de Sovjet-Unie.
Het door Antifaschistische Aktion geïnitieerde geweld had echter grotendeels een tegenovergesteld effect. De voortdurende tactiek van geweld en intimidatie van alle rivaliserende systemen onder de Antifa-beweging, samen met zijn gewelddadige ideologie, dreef veel mensen naar het fascisme.
“De gewelddadige revolutionaire retoriek van de communisten, die de vernietiging van het kapitalisme en de oprichting van een Sovjet-Duitsland beloofde, beangstigde de middenklasse van het land, die maar al te goed wist wat er met hun tegenhangers in Rusland na 1918 was gebeurd”, schrijft Richard J. Evans in “Het Derde Rijk aan de macht.”
“Antifascisme is niet alleen gericht tegen feitelijke of vermeende rechtsextremisten, maar ook tegen de staat en zijn vertegenwoordigers, in het bijzonder leden van de veiligheidsautoriteiten.”
– Duits Federaal Bureau voor de Bescherming van de Grondwet
“Ontzet over het falen van de regering om de crisis op te lossen, en door de opkomst van de communisten tot wanhoop vervuild”, zegt hij, “begonnen ze de kibbelende kleine facties van het conventionele politieke recht te verlaten en in plaats daarvan de nazi’s te beïnvloeden.”
Langer merkt op dat de KPD vanaf het begin lid was van de Comintern, en ‘binnen een paar jaar werd het een stalinistische partij’, zowel ideologisch als logistiek. Hij verklaart dat het zelfs “financieel afhankelijk werd van het hoofdkwartier van Moskou”.
Leiders van de KPD, met Antifa als hun beweging ter plaatse voor geweld en intimidatie van rivaliserende politieke partijen, vielen onder het bevel van het Sovjetapparaat. Veel KPD-leiders zouden later leiders worden in de communistische Duitse Democratische Republiek, inclusief het beruchte ministerie voor staatsveiligheid, de Stasi.
Zoals Langer zegt: “Antifascisme is eerder een strategie dan een ideologie.”
“Het werd door de KPD in Duitsland in de jaren 1920 in het leven geroepen”, niet als een legitieme beweging tegen het fascisme dat later in Duitsland zou ontstaan, maar in plaats daarvan “als een antikapitalistisch concept van strijd”, schrijft hij.
Het communisme heeft naar schatting minstens 100 miljoen mensen gedood, maar de misdaden zijn nog niet volledig opgesteld en de ideologie ervan blijft bestaan.
The Epoch Times heeft een grote reeks artikelen over dit onderwerp, lees ze hier.
Bron: Epoch Times, The Communist Origins van de Extremist Group van Antifa.
Als je dit artikel nuttig vindt, deel het dan op Twitter, Facebook, via mail of WhatsApp. Schud Nederland wakker!