Opiniestuk geschreven door Trevor Loudon.
Verschillende Amerikaanse presidenten hebben oprecht samengewerkt met Rusland of de voormalige Sovjet-Unie, maar niemand meer dan de 44e president van de Verenigde Staten, Barack Obama. Het is niet overdreven om te zeggen dat Obama zijn hele carrière te danken heeft aan Russische samenspanning.
In maart 2012 maakte president Obama zijn beroemde “off mic” opmerkingen aan de toenmalige Russische president Dmitry Medvedev: “Dit is mijn laatste verkiezing. Na mijn verkiezing, heb ik meer flexibiliteit.” Medvedev antwoordde: “Ik begrijp het. Ik stuur deze informatie door naar Vladimir.”
Was dit een onschuldige opmerking, of was het precies zoals het lijkt: een vriend die een bericht doorgeeft aan een vriend?
Obama heeft zich zijn hele leven lang omringd met pro-Moskou “vrienden”. Waarom zou hij zijn vrienden verlaten, alleen maar omdat hij president van de Verenigde Staten van Amerika was?
Vlak na Obama’s verkiezing tot president op 15 november 2008, vertelde Sam Webb, toenmalig voorzitter van de nog steeds pro-Moskou Communistic Party USA, zijn partijkameraden: “De linkerzijde kan en moet zijn eigen opvattingen uitdragen en het oneens zijn met de regering-Obama zonder onaangenaam te zijn. De toon moet respectvol zijn. We spreken met een vriend.”
Een levenslange vriend.
Frank Marshall Davis
De jonge Obama werd op zijn 10e of 11e jaar voorgesteld aan de Hawaïaanse dichter Frank Marshall Davis door zijn grootvader van moederskant. Obama onderhield een relatie met de hoogbejaarde Davis tot hij op 18-jarige leeftijd Hawaii verliet voor het Occidental College in Los Angeles.
Davis was uiterlijk in 1943 lid geworden van de Communistic Party USA in Chicago. Hij was militant pro-Sovjet en schreef gedichten ter ere van zowel Stalin als het Rode Leger.
In 1948 verhuisden Davis en zijn communistische vrouw naar Hawaï. Volgens Davis’ autobiografie werd hij aanbevolen aan de Hawaiiaanse kameraden door geheime Communistic Party USA-leden Paul Robeson en Harry Bridges van de International Longshoremen en Warehousemen’s Union.
Alvorens in 1950 ondergronds te gaan, was de Hawaiiaanse Communistische Partij in die tijd een van de meest dynamische in de Verenigde Staten. Het vasteland investeerde enorm in de Hawaiiaanse Communistische Partij omdat de Sovjets wilden dat de Amerikaanse militaire aanwezigheid op de eilanden werd stilgelegd. De Hawaiiaanse communisten werden bij elke gelegenheid beschuldigd van agitatie tegen de Amerikaanse militaire bases.
FBI-documenten verwijzen naar de informatie dat Davis werd geobserveerd door grote delen van de Hawaiiaanse kustlijn te fotograferen met een camera met een telescopische lens. “De FBI-informatie luidt: “Informant verklaarde dat DAVIS veel van zijn tijd aan deze activiteit besteedde. Hij zei dat dit de derde keer was dat DAVIS werd waargenomen bij het fotograferen van kusten en stranden. Informant adviseerde dat het niet leek of hij bepaalde objecten fotografeerde.”
De FBI vermoedde duidelijk militaire spionage. Davis werd op de “Beveiligingsindex” geplaatst, wat betekende dat hij was gemarkeerd voor onmiddellijke arrestatie mocht er oorlog uitbreken tussen de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie.
Alice Palmer
Langdienende Senator Alice Palmer voor de Staat Illenois voorzag Obama’s entree in electorale politiek. Obama was Palmers stafchef toen ze in 1994 tevergeefs meedeed aan de Congressionele verkiezingen, waarna hij in 1996 haar Senaatszetel overnam.
Palmer was een pro-Sovjet propagandist.
In 1983 reisde Palmer naar Tsjecho-Slowakije naar de Sovjet-gecontroleerde World Peace Council’s Prague Assembly. In die tijd was ze lid van de raad van bestuur van de door de VS gedomineerde Amerikaanse vredesraad van de Communistische Partij.
In 1985 maakte Palmer deel uit van een delegatie van 16 Afro-Amerikaanse journalisten naar de Sovjet-Unie, Oost-Duitsland en Tsjechoslowakije. Palmer vertegenwoordigde haar eigen in Chicago gevestigde ‘Black Press Institute‘, dat in wezen een middel was voor het verspreiden van Sovjetpropaganda naar de zwarte bevolking van Amerika.
De reis werd georganiseerd door Don Rojas, toenmalig uitvoerend lid van de International Organization of Journalists (IOJ), in samenwerking met het Black Press Institute, de National Alliance of Black Journalists en de National Newspaper Publishers Association – de grootste organisatie van eigenaren in de Verenigde Staten van zwarte kranten.
De Amerikaans opgeleide Rojas was de voormalige perssecretaris van de overleden communistische leider van Granada, Maurice Bishop.
Palmer vertelde de People’s Daily World van de Communist Party USA:
“De reis was buitengewoon omdat we in staat waren om te zitten met onze tegenhangers en met de zetels van de macht in drie grote hoofdsteden – Praag, Berlijn en Moskou. We bezochten de ministers van Buitenlandse Zaken, we spraken met de redacteuren van de grote kranten in deze drie steden…”
“Het was een zeer ongewone reis omdat we toegang kregen… alles werd in het werk gesteld om ons te geven wat we vroegen… We kwamen terug met het gevoel dat we heel goed konden praten over de belangen van de socialistische landen bij het bevorderen van vrede.”
In maart 1986 versloeg Palmer het congres van de Communistische Partij van de Sovjetunie (CPSU) in Moskou voor het Black Press Institute.
In juni 1986 publiceerde de People’s Daily World een Black Press Institute-artikel van Palmer op de CPSU-conferentie met de titel ‘Een Afro-Amerikaanse journalist in de Sovjet-Unie’. Het artikel prees de ‘centrale planning’ van de Sovjet-Unie en bevatte uitspraken als:
“Wij Amerikanen kunnen worden misleid door de mainstream media. Er wordt ons gezegd dat de Sovjets ernaar streven om een relatief lage levensstandaard te bereiken in vergelijking met de onze, maar in feite hebben ze een basisstabiliteit bereikt om aan hun behoeften tegemoet te komen en zijn ze nu van plan hun productie te verdubbelen.”
Palmer werd gekozen voor de functie van IOJ vice-president voor Noord-Amerika op het 10e congres van de organisatie, gehouden van 20-23 oktober 1986 in Praag, Tsjechoslowakije. Ze reisde ook tijdens dezelfde reis naar de Sovjet-Unie en Bulgarije. Palmers taken moesten ook de coördinatie van de activiteiten van IOJ-hoofdstukken in de Verenigde Staten, Canada, Mexico en het Caribisch gebied omvatten.
De IOJ was een operatie aan de Sovjet-frontbasis in Praag tot hun uitzetting door de Tsjechische regering in 1995.
David Axelrod
Lange tijd een vriend van Obama, David Axelrod, leidde de verkiezingscampagnes van Obama in 2008 en 2012 en diende als een senior-adviseur van de president.
In de jaren 40 schreef de moeder van Axelrod, Myril Axelrod, voor het linkse tijdschrift ‘PM’ in New York. Hoewel dit niet officieel een communistische publicatie was, werkten verschillende leden van de Communistic Party USA bij de krant.
PM’s correspondent in Washington DC, I.F. Stone, werd later geïdentificeerd als lid van de Communistic Party USA en een agent van de Sovjet-inlichtingendienst.
Een van de auteurs van PM, Earl Conrad, schreef ook voor het linkse tijdschrift Negro Story, net als Obama’s mentor Frank Marshall Davis.
Tijdens zijn studie in Chicago werd Axelrod begeleid door de ervaren journalist en activist David Canter uit Chicago.
Canter bracht zijn jeugd door in de Sovjet-Unie, waar zijn vader, Harry Canter, voormalige secretaris van de Communistische Partij van Boston, de werken van Lenin vertaalde vanuit het Russisch in het Engels. Dit werk leverde Harry Canter een audiëntie op bij Stalin in 1932. Na de Tweede Wereldoorlog vestigde Harry Canter zijn gezin in Chicago, waar hij een radicale krant overnam, de Chicago Star. Die was te koop omdat zijn eigenaar Frank Marshall Davis naar Hawaï verhuisde.
David Canter trad toe tot de Communistic Party USA en zou later een medewerker van Obama worden.
In 1960 had David Canter samengewerkt met Chicago’s bekende Communist Party USA-lid LeRoy Wolins. Het duo had een bedrijf met de naam Translation World Publishers, gespecialiseerd in publicaties van en over de Sovjet-Unie. Het bedrijf trok al snel de aandacht van de House Un-American Activities Committee, die vermoedde dat Canter en Wolins de doorgeefluiken waren voor Sovjetpropaganda.
In een rapport opgesteld door de House Committee Un-American Activities in mei en juli 1962 getiteld “Communistische afzetmogelijkheden voor de verspreiding van Sovjetpropaganda in de Verenigde Staten”, werd David Canter zwaar ondervraagd over betalingen die zijn bedrijf ontving van de Sovjet-Unie.
Nadat de Amerikaanse overheid eiste dat Translation World Publishers zich registreerde als de agent van een buitenlandse mogendheid, heeft Canter de vennootschap uitgeschreven.
De commissie constateerde vervolgens dat:
“Translation World Publishers was een uitlaatklep voor de verspreiding van Sovjetpropaganda… deze uitgeverij werd gesubsidieerd door Sovjetfondsen en werd door bekende communisten gecreëerd om de propagandistische belangen van de USSR te dienen.”
In 1963/64 probeerde de Sovjet-Unie actief Republikeinse presidentskandidaat Barry Goldwater te ondermijnen ten gunste van Democraat Lyndon Johnson.
In hun boek uit 1989 “De KGB tegen de belangrijkste vijand – Hoe de Sovjet-inlichtingendienst opereert tegen de Verenigde Staten”, onderzochten de voornaamste communisme onderzoeker Herbert Romerstein en voormalig KGB-officier Stanislav Levchenko de Sovjetpogingen om de naam Goldwater en andere Sovjet-campagnes in die tijd zwart te maken:
“De valse beschuldiging dat Goldwater een racist was, was slechts een van de lastercampagnes tegen zijn kandidatuur door de Sovjets en hun surrogaten. De Amerikaanse communisten hielpen heimelijk mee aan deze ‘actieve maatregelen’-campagne.”
“Een pamflet uit 1963 beweerde dat Goldwater samenzweerde met de John Birch Society om een ’putsch’ of gewelddadige opstand te organiseren om de Verenigde Staten in 1964 over te nemen. Het pamflet ‘Birch Putsch Plans for 1964‘ bevatte geen adres van de uitgever, Domino Publications. De auteur gebruikte het niet zeer fantasierijke pseudoniem, ‘John Smith, zoals verteld aan Stanhope T. McReady.’ Er was niets om deze publicatie aan de communisten te binden tot een advertentie voor het pamflet verscheen in de pro-communistische National Guardian op 25 april 1963, met een vermelding van de uitgever als ‘Domino Publications, Suite 900, 22 West Madison Street, Chicago, Illinois.”
“Dit was in feite het adres van Translation World Publishers, dat was geregistreerd onder de Foreign Agents Registration Act als agent van de Sovjet-Unie. De mede-eigenaars, LeRoy Wolins en David S. Canter, werden door de House Committee Un-American Activities geïdentificeerd als leden van de Communistic Party USA.”
De mentor van Axelrod was een door de Sovjet-Unie gefinancierde professionele ‘zwarte propagandist’. Axelrod gebruikte vergelijkbare lastercampagnes om Obama te helpen een zetel te winnen in de Amerikaanse Senaat in 2006 en het presidentschap in 2008 en 2012.
Valerie Jarrett
De ‘andere helft van het brein van Obama’, Valerie Jarrett, was al heel lang een familievriendin van de Obama’s en de naaste adviseur van de president gedurende zijn acht jaar in het Witte Huis.
FBI- documenten laten zien dat Jarrets grootvader van moederszijde, Chicago-zakenman en voorzitter van Housing Authority Robert Taylor, “in contact” stond met de vermeende Sovjet-spion Alfred Stern “tijdens een aantal aangelegenheden.” Op een gegeven moment waren de twee eigenlijk samen zaken aan het doen. Onder onderzoek zijnde van de FBI vluchtte Stern eind jaren vijftig door Mexico naar de Sovjet-Unie voordat hij zich in Tsjechoslowakije vestigde.
Jarrett’s vader, James Bowman, werd ook beschuldigd van samenwerking met Stern.
FBI-documenten onthullen ook: “Bowman was ook lid van een communistisch-sympathiserende groep, de Association of Internes and Medical Students,” aldus Judicial Watch.
Een ander document in de bestanden was een briefje van J. Edgar Hoover aan FBI-functionarissen in Denver met de opdracht om “James Edward Bowman” te onderzoeken op zijn connecties met andere verdachten.
Het rapport van Judicial Watch verklaarde: “Volgens het overheidsdocument van Bowman is de Association of Internes and Medical Students een organisatie die ‘lange tijd een trouwe volgeling van de Communistische Partij is geweest en zich bezighoudt met niet-Amerikaanse activiteiten. Bowman werd geboren in Washington, DC, en had nauwe banden met Chicago, waar hij vaak samenwerkte met mede-communisten.”
De schoonvader van Jarrett, de in Chicago prominente journalist Vernon Jarrett, was in 1946 leider van de jeugdvleugel van de Communistische Partij, de American Youth for Democracy.
Begin 1948 gingen de communistisch gecontroleerde Packing House Workers in Chicago in staking. Vernon Jarrett was lid van de publiciteitscommissie van het door de communisten gerunde “Citizens’ Committee to Aid Packing-House Workers“, naast niemand minder dan collega-journalist en kameraad Frank Marshall Davis.
Vernon Jarrett was ook een fan van Obama. Hij bekeek zijn carrière vanaf het begin en werd een invloedrijke supporter.
In 1992 werkte Obama voor de ACORN-tak Project Vote om zwarte kiezers te registreren voor de Senaatscampagne van Carol Moseley Braun, die ook sterke banden had met de Communistic Party USA.
Obama hielp Moseley Braun haar senaatszetel te veroveren en nam het toen zelf over in 2004, gesteund door dezelfde communistische/socialistische alliantie die Moseley Braun had gesteund.
Reagerend op de race uit 1992, schreef Vernon Jarrett in Chicago Sun-Times van 11 augustus 1992:
“Goed nieuws! Goed nieuws! Project Vote, een collectief van 10 kerkelijke gemeenschapsorganisaties die zich toelegt op zwarte kiezersregistratie, is off-and-running. Project Vote groeit met 7.000 registraties per week… Als Project Vote het doel wil bereiken om 150.000 van de naar schatting 400.000 ongeregistreerde zwarten over de gehele staat te registreren, ‘moet het gemiddelde 10.000 in plaats van 7.000 per week worden’, zegt Barack Obama, de uitvoerend directeur van het programma.”
Council for a Livable World
Opgericht in 1962 door de voormalige Hongaarse communistische sympathisant en vermeende Sovjet-spion Leo Szilard, heeft de in Washington DC gevestigde Council for a Livable World (CLW) enorme schade toegebracht aan het Amerikaanse leger – allemaal ten gunste van Moskou.
De modus operandi van de CLW is om linkse senatoren en congresleden te financieren en ze vervolgens te lobbyen voor de krimp in defensie en nadelige wapenbeperkings-verdragen met de Sovjet-Unie/Rusland.
De CLW beweert een vroege invloed te hebben gehad op zowel Obama als zijn vice-president Joe Biden.
“Council for a Livable World heeft een geschiedenis in het helpen kiezen van nieuwe kandidaten die een verschil kunnen maken in de senaat, zoals een weinig bekende staatssenator uit Illinois genaamd Barack Obama en een 29-jarige Joe Biden in zijn eerste nationale wedstrijd,” schreef de CLW in 2012.
De CLW hielp met het financieren van Obama’s 2004 senaatsrace in de VS. Obama is ook afgebeeld (circa medio jaren negentig), samen met oud-CLW-leider Massachusetts gevestigde socialistische Jerome Grossman.
CLW-directeur John Isaacs schreef in de lofrede van Grossman: “Nu terzijde, we hebben een uitspraak bij de Council for a Livable World. Als we een kandidaat ondersteunen bij zijn of haar eerste grote politieke wedstrijd, zal hij of zij zich altijd herinneren wie er in het begin bij was. Dat is het geval geweest bij politieke figuren (zegt hij bescheiden) als president Barack Obama en vice-president Joseph Biden.”
In oktober 2007 prees de CLW senator Obama “voor zijn belofte om een wereld zonder kernwapens na te streven en de Amerikaans-Russische betrekkingen te verbeteren.”
Tijdens een toespraak aan DePaul University verklaarde Obama: “Dit is wat ik als president zal zeggen: Amerika zoekt een wereld waarin er geen kernwapens zijn… We zullen samenwerken met Rusland om Amerikaanse en Russische ballistische raketten van scherp te halen en de voorraden van onze nucleaire wapens en materialen drastisch te verminderen.”
Omdat de Sovjet-Unie/Rusland elk afzonderlijk verdrag ter beperking van de wapenhandel met de Verenigde Staten hen heeft bedrogen, stelde Obama in feite een eenzijdige Amerikaanse ontwapening voor.
Voormalig senator Gary Hart, toen voorzitter van de CLW, prees de belofte van Obama.
“Door het probleem van de eliminatie van nucleaire arsenalen centraal te stellen in zijn buitenlandsbeleid, heeft Senator Barack Obama een geweldige openbare dienst verricht en verdient aandacht en respect van al diegenen die deze kwestie als cruciaal beschouwen voor onze tijd en die uitkijken naar en wachten op sterk leiderschap en moed”, zei hij in een verklaring.
In juni 2013 gebruikte president Obama een toespraak in Berlijn om plannen voor verdere reducties in het Amerikaanse nucleaire arsenaal te schetsen: “als Rusland ermee instemt om zijn wapens tegelijkertijd te vernietigen”.
“De voortzetting van een streven naar ontwapening dat hij de afgelopen twee jaar grotendeels had afgewend, zal Obama nu voorstellen het aantal strategische kernkoppen dat elk van de twee grote kernmachten nog tot een derde onderhoudt, te verminderen, waardoor ze onder de 1.550 uitkomen wat toegestaan is in het verdrag dat hij tekende met Rusland in zijn eerste termijn, zei een hoge ambtenaar. Dan zou elk land iets meer dan 1.000 wapens hebben.”
“Dhr. Obama zal ook verklaren dat hij zal samenwerken met NAVO-bondgenoten om voorstellen te ontwikkelen voor grote vermindering in tactische kernwapens, die niet onder het bestaande verdrag vallen. Rusland, dat veel meer tactische kernwapens heeft ingezet dan de Verenigde Staten en Europa, heeft zich krachtig verzet tegen dergelijke vermindering. Men is bang dat hun tactische kernwapens zich in delen van Rusland bevinden waar ze het risico lopen te worden aangevallen door terroristische groeperingen.”
“Dhr. Obama zal ook aankondigen dat hij een laatste topbijeenkomst over nucleaire veiligheid zal organiseren in de Verenigde Staten vlak voordat hij zijn ambt verlaat…”
“Het belangrijkste dat hij kan doen is de brede agenda voor de komende drieëneenhalf jaar in te dienen,” zei John Isaacs, uitvoerend directeur van de Council for a Livable World, een belangenbehartigingsgroep.
“Naast verdere verminderingen, zei de heer Isaacs, zijn er verschillende beleidswijzigingen die Obama zou kunnen invoeren om het land verder weg te leiden van de nationale veiligheid in koude oorlogsstijl. Hij zei dat de president nucleaire wapens van hoge alertheid zou kunnen nemen en de nucleaire doctrine zou kunnen veranderen om te zeggen dat het enige doel van dergelijke wapens is om als afschrikmiddel te dienen.”
Onder de regering-Obama nam Moskou, terwijl Amerika ontwapende, een grote voorsprong op de Verenigde Staten op vrijwel elk gebied van nucleaire en conventionele wapens.
De situatie is zo slecht geworden dat president Donald Trump zich eenzijdig moest terugtrekken uit het Intermediate-Range Nuclear Forces Treaty (dat Rusland voortdurend heeft geschend) om het Amerikaanse leger een kans te geven om Moskou in te halen.
Hoeveel Russische agenten ken je?
De meeste Amerikanen kennen persoonlijk geen Russische agenten. De meeste Amerikanen zijn niet omringd door vrienden en adviseurs die Russische agenten kennen.
Obama is zijn hele leven omringd door pro-Moskou-communisten en waarschijnlijke Sovjet-agenten. Verschillende van zijn politieke stimulatoren hebben ook Sovjet/ Russische connecties.
Hoeveel pech kan iemand hebben?
Het economische, sociale en militaire beleid van Obama heeft de Verenigde Staten op ontelbare manieren beschadigd. Moskou profiteerde ook direct of indirect van zijn militaire en buitenlandse politiek.
Ondanks een leven van radicale associaties, moest Obama nooit enige vorm van veiligheidscontrole ondergaan om te dienen in de Senaat van de staat Illinois, de Amerikaanse Senaat of het Witte Huis. Het is hoogst onwaarschijnlijk dat hij een veiligheidscontrole zou hebben doorstaan om een schoolbus te besturen, laat staan om als leider van de vrije wereld te dienen.
Stel je voor wat een twee jaar durend miljoenen dollars kostend onderzoek, gefinancierd door de belastingbetaler, naar de Russische banden van Obama zou kunnen blootleggen.
Als president Obama een volledig aangeworven agent van Moskou was, belast met het geven van een aanzienlijk militair voordeel voor Moskou ten opzichte van de Verenigde Staten, en economische verzwakking en sociale scheiding van de natie, hoe zou hij dan zijn voorzitterschap (of zijn postpresidium) anders hebben geleid?
Bron: The Epoch Times
Over de schrijver: Trevor Loudon is een auteur, filmmaker en een openbare spreker uit Nieuw-Zeeland. Al meer dan 30 jaar onderzoekt hij radicaal links, marxistische en terroristische bewegingen en hun verborgen invloed op de reguliere politiek.