Allereerst een opmerking van de webmaster:
Ben tijdens het lezen van onderstaand artikel aub niet zo naief dat je denkt dat dit niet in Nederland gebeurt. Dit is een globaal probleem. Nederland is een heel groot deel van het geheel. In het artikel wordt over de VS geschreven. Lees niet alleen de tekst maar klik ook door via de links. En als je denkt: “Ik heb geen tijd, ik heb wel wat anders te doen,” lees dan nog even dit artikel.
Men moet wakker worden! Het gaat om onze vrouwen en kinderen. Hoe pijnlijk dit onderwerp ook is, deel dit aub met iedereen en overal.
Door John W. Whitehead.
“Kinderen worden elke dag belaagd en verkocht voor seks in Amerika.” – John Ryan, US National Center for Missing and Exploited Children (NCMEC).
Kinderen, jonge meisjes – sommige zo jong als 9 jaar oud – worden gekocht en verkocht voor seks in Amerika. De gemiddelde leeftijd voor een jonge vrouw die voor seks wordt verkocht is nu 13 jaar oud.
Dit is ‘The dirty little secret‘ van Amerika.
Sekshandel – vooral als het gaat om het kopen en verkopen van jonge meisjes – is big business geworden in Amerika, de snelstgroeiende tak in de georganiseerde misdaad en de op één na meest lucratieve illegale handel na drugs en wapens.
Zoals onderzoeksjournalist Amy Fine Collins opmerkt: “Het is lucratiever en veiliger geworden om kneedbare tieners te verkopen dan drugs of wapens. Een pond heroïne of een AK-47 kan één keer worden verkocht, maar een jong meisje kan 10 tot 15 keer per dag worden verkocht en een ‘rechtvaardige’ pooier neemt 100 procent van haar inkomsten in beslag.”
Sta hier even bij stil: elke twee minuten wordt een kind uitgebuit in de seksindustrie.
Volgens USA Today, kopen volwassenen ten minste 2,5 miljoen keer per jaar een kind voor seks in de Verenigde Staten. Wie koopt een kind voor seks? De anders zo gewone man (M/V) uit alle lagen van de bevolking. “Ze kunnen uw collega, arts, predikant of echtgeno(o)t(e) zijn“, schrijft journalist Tim Swarens, die meer dan een jaar lang onderzoek deed naar de seksindustrie in Amerika.
Alleen al in de staat Georgia proberen naar schatting 7.200 mannen (de helft van hen in de dertig) elke maand seks met meisjes te kopen, gemiddeld ongeveer 300 per dag. Gemiddeld kan een kind tijdens een periode van vijf jaar slavernij door 6.000 mannen worden verkracht. Geschat wordt dat jaarlijks minstens 100.000 kinderen, meisjes en jongens, worden gekocht en verkocht voor seks in de VS, met wel 300.000 kinderen die elk jaar het risico lopen te worden verhandeld. Sommige van deze kinderen worden met geweld ontvoerd, anderen zijn weglopers en weer anderen worden door familieleden en kennissen in het systeem verkocht.
“Mensenhandel – de commerciële seksuele uitbuiting van Amerikaanse kinderen en vrouwen, via internet, stripclubs, escortservices of straatprostitutie – is op weg om een van de ergste misdaden in de VS te worden”, zei aanklager Krishna Patel.
Dit is een industrie die draait om snelle goedkope seks, met jonge meisjes en vrouwen die elke dag worden verkocht aan 50 mannen voor $ 25 per stuk, terwijl hun pooiers elk jaar $ 150.000 tot $ 200.000 per kind verdienen. Dit is geen probleem dat alleen in grote steden voorkomt. Het gebeurt overal, recht onder onze neus, in buitenwijken, steden en dorpen in de hele natie.
Zoals Ernie Allen van het NCMEC opmerkt: “De enige manier om dit niet in een Amerikaanse stad te vinden, is gewoon niet ernaar te zoeken.” Denk niet dat dit alleen maar een zorg is voor gemeenschappen met een lager inkomen of immigranten. Dat is het niet. Naar schatting zijn er in de VS 100.000 tot 150.000 minderjarige kindersekswerkers. Deze meiden geven zich niet vrijwillig op als seksslavinnen. Ze worden erin gelokt – gedwongen – erin gesmokkeld. In de meeste gevallen hebben ze geen keus.
Om opsporing te voorkomen (in sommige gevallen geholpen en bijgestaan door de politie) en tegemoet te komen aan de vraag van mannen naar seks met verschillende vrouwen, hebben pooiers en de bendes en misdaadsyndicaten waar zij voor werken de sekshandel veranderd in een zeer mobiele onderneming, met verhandelde meisjes, jongens en vrouwen die voortdurend worden verplaatst van stad naar stad, van staat tot staat en van land tot land.
Bijvoorbeeld, het Baltimore-Washington gebied, aangeduid als The Circuit, met de highway I-95 als corridor, bezaaid met rustplaatsen, busstations en truckstops, is een hub voor de seksindustrie.
Geen twijfel mogelijk: dit is een zeer winstgevende, goed georganiseerde en uiterst geavanceerde sekshandel die actief is in grote en kleine steden, die jaarlijks meer dan $ 9,5 miljard dollar in de VS binnenharkt door jonge meisjes te ontvoeren en te verkopen voor seks. Elk jaar worden de meisjes die worden gekocht en verkocht jonger en jonger. De gemiddelde leeftijd van kinderen die worden verhandeld is 13. Toch, zoals het hoofd van een groep die de mensenhandel bestrijdt, stelde: “Laten we eens nadenken over wat het gemiddelde betekent. Dat betekent dat er kinderen jonger zijn dan 13. Dat betekent 8-, 9-, 10-jarigen.”
“Voor elke 10 geredde vrouwen, zijn er 50 tot 100 vrouwen meer die door de handelaars worden binnengebracht. Helaas zijn ze geen 18- of 20-jarigen meer,” merkte een 25-jarig slachtoffer van mensenhandel op. “Het zijn minderjarigen zo jong als 13 jaar oud die worden verhandeld. Het zijn kleine meisjes.”
Waar komt deze honger naar jonge meisjes vandaan? Kijk om je heen.
Jonge meisjes zijn al jaren geseksualiseerd in videoclips, op billboards, in tv-advertenties en in kledingwinkels. Marketeers hebben een vraag gecreëerd naar jong vlees en een klaar aanbod van overgeseksualiseerde kinderen.
“Alles wat nodig is, is één blik op MySpace-foto’s van tieners om voorbeelden te zien – als ze geen porno imiteren die ze echt hebben gezien, imiteren ze de pornogevoelige beelden en poses die ze elders hebben opgeslorpt”, schrijft Jessica Bennett voor Newsweek . “Latex, korsetten en stripperhakken, ooit de mode van pornosterren, hebben hun weg gevonden naar het midden- en voortgezet onderwijs.”
Dit is wat Bennett omschrijft als
de ‘pornificatie van een generatie‘.
“In een markt die hoge hakken voor kleine kinderen en strings voor tieners verkoopt, is het geen genie om te zien dat seks, zo niet porno, ons leven is binnengedrongen“, besluit Bennett . “Of we het nu verwelkomen of niet, televisie brengt het naar onze huiskamers en het internet brengt het naar onze slaapkamers. Volgens een onderzoek uit 2007 van de Universiteit van Alberta heeft maar liefst 90 procent van de jongens en 70 procent van de meisjes van 13 tot 14 jaar minstens één keer op internet seksueel expliciete inhoud bezocht.”
Met andere woorden, de cultuur zorgt ervoor dat deze jonge mensen worden buitgemaakt door seksuele roofdieren. En dan vragen we ons af waarom onze jonge vrouwen worden aangevallen, verhandeld en misbruikt?
Sociale media maakt het allemaal te gemakkelijk. Zoals een nieuwscentrum meldde: “Het vinden van meisjes is gemakkelijk voor pooiers. Ze kijken op MySpace, Facebook en andere sociale netwerken. Zij en hun assistenten zoeken in winkelcentra, lagere en middelbare scholen. Ze halen ze op bij bushaltes. De rekrutering van meisjes dóór meisjes gebeurt soms.” Pleeghuizen en jeugdopvang zijn ook hoofddoelen geworden van mensenhandelaren.
Zelden gaan deze meisjes vrijwillig de prostitutie in. Velen beginnen als weglopers of verstotenen, alleen om te worden weggerukt door pooiers of grotere seksringen. Anderen, overgehaald om af te spreken met een vreemdeling nadat ze online hebben gereageerd via een van de vele sociale netwerksites, worden snel in hun nieuwe leven seksslavinnen.
Debbie, een studente die tot een hechte luchtmachtfamilie behoorde die in Phoenix, Arizona woont, is een voorbeeld van deze handel. Debbie was 15 toen ze door een kennis van haar oprit werd weggerukt. Gedwongen in een auto werd geplaatst en werd vastgebonden en meegenomen naar een onbekende locatie, ze werd onder schot gehouden en verkracht door meerdere mannen. Ze werd toen in een kleine hondenkennel gepropt en gedwongen om hondenkoekjes te eten. Debbie’s ontvoerders hebben geadverteerd voor haar diensten op Craigslist. Degenen die reageerden, waren vaak getrouwd en hadden kinderen en het geld dat Debbie ‘verdiende’ voor seks ging naar haar ontvoerders. De groepsverkrachting ging door. Na het appartement doorzocht te hebben waar Debbie gevangen werd gehouden, vond de politie haar eindelijk in een grote la onder een bed. Haar schrijnende beproeving duurde 40 dagen.
Terwijl Debbie het geluk had om gered te worden, hebben anderen niet zoveel geluk. Volgens het National Center for Missing and Exploited Children raken jaarlijks bijna 800.000 kinderen vermist (ruwweg 2.185 kinderen per dag).
Met een groeiende vraag naar seksuele slavernij en een eindeloze voorraad meisjes en vrouwen die het doelwit van ontvoering kunnen worden, is dit geen probleem dat snel zal verdwijnen. Voor de slachtoffers van mensenhandel is het van begin tot eind een nachtmerrie.
Degenen die in de sekshandel worden verkocht geldt een gemiddelde levens-verwachting van zeven jaar en die jaren zijn een levende nachtmerrie van eindeloze verkrachting, gedwongen drugs, vernedering, degradatie, bedreiging, ziekte, zwangerschappen, abortussen, miskramen, marteling, pijn en altijd de constante angst om te worden gedood of, nog erger, diegenen waarvan je houdt verwond of gedood worden.
Peter Landesman schetst het volledige beeld van de gruwelen van het leven voor die slachtoffers van de seksindustrie in zijn New York Times-artikel “The Girls Next Door“:
Andrea vertelde me dat zij en de andere kinderen waar ze mee werd vastgehouden, vaak werden geslagen om ze uit balans te brengen en gehoorzaam te zijn. Soms werden ze gefilmd terwijl ze gedwongen werden om seks te hebben met volwassenen of met elkaar. Vaak werd haar gevraagd rollen te spelen: de patiënt van een therapeut of de gehoorzame dochter. Haar cel van sekstrafikanten bood drie leeftijdscategorieën van sekspartners – peuter tot de leeftijd van 4, 5 tot 12 tieners – evenals wat zij een “schadegroep” noemde. “In de schadegroep kunnen ze je slaan of doen alles wat ze willen,” legde ze uit. “Hoewel seks altijd pijn doet als je klein bent, dus het is altijd gewelddadig, alles was veel pijnlijker als je eenmaal in de schadegroep was geplaatst.”
Wat Andrea hierna beschreef, laat zien hoe verdorven sommige delen van de Amerikaanse samenleving zijn geworden. “Ze zouden je laten verhongeren en je vervolgens trainen” om orale seks te hebben. “Ze hebben een man honing gegeven. De kleinste kinderen moest je leren niet te kokhalzen. En ze zouden dingen in je duwen, zodat je beter zou openen. We hebben reacties geleerd voor als de klanten wilden dat we zwoel, sexy of bang waren. De meesten van hen wilden dat je bang werd. Toen ik ouder werd, leerde ik de kinderen mentaal af te dwalen, zodat het geen pijn deed.”
Immigratie- en douanebeambten in het Cyber Crimes Center in Fairfax, Virginia, melden dat als het op seks aankomt, de ‘eetlust’ van veel Amerikanen nu is veranderd. Wat ooit als abnormaal werd beschouwd, is nu de norm. Deze agenten volgen een duidelijke piek in de vraag naar hardcore pornografie op internet. Zoals een agent opmerkte: “We zijn ongevoelig geworden voor de zachte aanpak; nu hebben we een steeds harder wordende aanpak nodig.”
Deze trend wordt weerspiegeld door de behandeling die veel meisjes krijgen van de drugshandelaren en de mannen die ze kopen. Peter Landesman interviewde Rosario, een Mexicaanse vrouw die naar New York was verhandeld en een aantal jaren in gevangenschap was gehouden. Ze zei: “In Amerika hadden we ‘speciale banen’. Orale seks, anale seks, vaak met veel mannen. Seks is nu avontuurlijker, harder.”
Door de ervaringen loopt een rode draad; de meeste overlevenden wordt gedwongen om zonder slaap of voedsel te werken totdat ze hun seksquotum van ten minste 40 mannen hebben bereikt. Een vrouw vertelt hoe haar mensenhandelaar haar met haar gezicht op de grond liet liggen toen ze zwanger was en toen letterlijk op haar rug sprong, waardoor een miskraam geforceerd werd.
Holly Austin Smith is op 14-jarige leeftijd ontvoerd, verkracht en vervolgens gedwongen zichzelf te prostitueren. Haar pooier, die voor de rechter werd gebracht, kreeg maar een jaar gevangenisstraf.
Barbara Amaya werd herhaaldelijk verkocht tussen mensenhandelaren, misbruikt, neergeschoten, neergestoken, verkracht, gekidnapt, verhandeld, geslagen en gevangen gezet voordat ze 18 jaar oud was. “Ik had elke avond een quotum. En als ik dat niet haalde, zou ik geslagen worden en van de trap worden gegooid. Hij sloeg me een keer met draadkleerhangers, hij boog het recht en mijn hele rug bloedde.”
Zoals David McSwane in een huiveringwekkend stuk voor de Herald Tribune vertelt: “In Oakland Park, een industriële buitenwijk van Fort Lauderdale, vielen federale agenten in 2011 een bordeel binnen dat beheerd werd door een getrouwd stel. In ‘The Boom Boom Room‘, zoals het bekend stond, betaalden klanten een vergoeding en kregen ze een condoom en een timer toegewezen en alleen gelaten met een van de acht tieners van het bordeel, kinderen vanaf 13 jaar. Een 16-jarig pleegkind getuigde dat hij als beveiliger diende, terwijl een 17-jarig meisje tegen een federale rechter zei dat ze gedwongen werd om seks te hebben met maar liefst 20 mannen per nacht.”
Een bepaalde seksring richtte zich specifiek op seizoensarbeiders op boerderijen in de zuidoostelijke staten, met name de Carolinas en Georgia, hoewel het een bloeiende zaak is in elke staat van het land. Mensenhandelaren vervoeren de vrouwen van boerderij naar boerderij, waar seizoensarbeiders zich buiten de hutten zouden opstellen, maar liefst 30 per keer, om seks met de vrouwen te hebben voordat ze naar een andere boerderij werden vervoerd waar het proces helemaal opnieuw zou beginnen.
Dit groeiende kwaad voltrekt zich, voor alle intenties en doeleinden, in de openbaarheid. Verkochte vrouwen en kinderen worden op internet geadverteerd, op de snelweg vervoerd en gekocht en verkocht in chique hotels. Inderdaad, zoals de schrijver van dit stuk duidelijk maakt in zijn boek Battlefield America: The War on the American People, is de oorlog van de regering tegen seks, zoals de oorlog tegen terrorisme, drugs en misdaad, een perfect excuus geworden voor het toepassen van meer tactieken van de politiestaat (controlepunten van de politie, huiszoekingen, bewaking en verhoogde veiligheid) op een kwetsbaar publiek, terwijl ze weinig doen om onze gemeenschappen veiliger te maken.
Dus wat kun jíj doen?
Onderwijs jezelf en je kinderen in deze groeiende dreiging in onze gemeenschappen.
Stop met het voeren van het monster: sekshandel vormt een onderdeel van een groter continuüm in Amerika dat het hele scala van dakloosheid, armoede en het ontbreken van eigenwaarde leidt tot geseksualiseerde televisie, de verheerlijking van een pooier/hoer-cultuur – wat vaak de pornificatie van Amerika wordt genoemd – en een miljarden-dollar seksindustrie gebouwd op de rug van pornografie, entertainment, muziek enz.
Deze epidemie is grotendeels van eigen maak, vooral in een tijd waar de waarde die wordt gehecht aan het menselijk leven op de achtergrond raakt om te profiteren. Naar schatting levert de porno-industrie meer op dan Amazon, Microsoft, Google, Apple en Yahoo.
Roep uw gemeenteraden, gekozen ambtenaren en politie-afdelingen op om de strijd tegen de sekshandel een topprioriteit te maken, meer nog dan de zogenaamde oorlog tegen terreur en drugs en de militarisering van wetshandhaving.
Stop met het vervolgen van volwassenen voor slachtofferloze ‘misdaden’ en focus op het opsluiten van de pooiers en kopers die deze jonge vrouwen het slachtoffer maken.
Tot slot, moet de politie beter werk verrichten door zich te trainen voor deze problemen, ze te identificeren en erop te reageren; gemeenschappen en sociale diensten moeten beter hun werk doen door weggelopen kinderen te beschermen, die het primaire doelwit zijn van mensenhandelaren; wetgevers moeten wetten aannemen die gericht zijn op het vervolgen van mensenhandelaren en de kopers die de vraag naar seksslaven stimuleren; en hotels moeten stoppen met het faciliteren van deze mensenhandelaren, door hen kamers te bieden en dekking te bieden voor hun smerige daden.
Dat zoveel vrouwen en kinderen slachtoffer zijn, worden mishandeld en behandeld als menselijke vracht, is te wijten aan drie dingen:
- een consumentenvraag die steeds lucratiever wordt voor alle betrokkenen, behalve de slachtoffers;
- een mate van corruptie die op zowel lokale als internationale schaal zo ingrijpend is dat er weinig hoop is om door gevestigde kanalen aan verandering te werken;
- een griezelige stilte van individuen die zich niet uitspreken tegen dergelijke gruweldaden.
Maar de waarheid is dat we allemaal schuldig zijn aan het bijdragen aan dit menselijk leed. De handelaren zijn schuldig. De consumenten zijn schuldig. De corrupte wetshandhavingsfunctionarissen zijn schuldig. De vrouwengroepen die niets doen, zijn schuldig. De buitenlandse blauwhelmen en hulpverleners die bijdragen aan de vraag naar seksslaven zijn schuldig. Bovenal is elk individu dat geen schijn van woede opwekt en huilt over de wreedheden die gepleegd worden tegen vrouwen en kinderen in bijna elke natie over de hele wereld – inclusief de Verenigde Staten – schuldig.
Bron: The Rutherford Institute